جستجوگر خبری شهرستان شفت

تاریخ شفاهی گیلان مظلوم است و رسانه ای های بسیج رسانه گیلان قلم را در محضر شهدای دیار مردمان گیل و دیلم مزین کرده و به میهمانی زائر ویژه حضرت زینب (س) رفتند.

به گزارش خبرگزاری فارس از رشت، مدتی بود از لزوم توجه به تاریخ شفاهی گیلان سخن می گفتیم و غصه می خوردیم که چرا تاریخ شفاهی گیلان را رسانه ای ها پیش نگرفته و پیش قدم این موضوع نمی شوند تا اینکه با دعوت رسانه ای ها و خبرنگاران بسیج رسانه استان گیلان، پای در میدان گذاشته و قلم را در محضر شهدای دیار مردمان گیل و دیلم مزین کردیم.

صبح زود با همکاران رسانه ای به سمت منزل شهیدی از دیار عاشقان زینبی حرکت کردیم، اما اخلاق می گفت،  باید اذن ورود بگیریم لذا مسیر حرکت را بیش از هرجائی دیگر به سمت آرامگاه شهید جمال رضی تغییر دادیم تا اذن ورود بگیریم و تلمذ کنیم از معرفت این شهید والامقام.

 

غرق شوکت پاسداری از دیار سید جلال الدین بودیم

چه لحظه شکوهمندی بود ورود ما به مزار این جوان برومند انقلاب! ما غرق  شوکت و ابهت پاسداری بودیم که چشمان ما به عزیزی روشن شد! آری شهید جمال میهمان عزیزی داشت که برای ما هم بسیار عزیز بود، همسر شهید آمده بود به استقبال میهمانان شهید جمال رضی تا به سبک همه بانوان پذیرای میهمان باشد و با زبان شهید جمال، برای ما سخن بگوید.

زینب خانم ربیع پور از زندگی روستایی هردوی شان قبل از ازدواج برایمان سخت گفت و از خصوصیات خادمی شهید به مردم، خاطره ها بر زبان آورد که چگونه پناه مردم بود و مأمن امن برای گرفتاران.

 همسر شهید جمال می گوید «من یاد ندارم در 11 سال زندگی مشترک به کسی نه گفته باشد مگر اینکه شرایط بله گفتن برایش وجود نداشت و معمولاً تمام تلاشش را برای اینکه به کسی کمک کنند انجام می دادند، یادم می آید مسئول پایگاهشان می گفت وقتی که داشتیم پایگاه را می ساختیم با اینکه شهید رضی حدود 12 یا 13 سالش بود اما مثل ما می آمد و شب ها کشیک می داد و کمک می کرد.»

 

شعاری که عملی شد

شهید جمال می گفت باید یکجایی و یک روزی  شعار لبیک یا حسین (ع) را که در روضه ها سر می دهیم عملی کنیم چون هر چیزی را که قول می دهیم در موردش متعهد می شویم همین نکته بود که  شهید رضی در وصیت نامه اش نوشت «من رفتم تا به خودم ثابت کنم.»

خانم ربیع پور از حال و هوای شهادت شهید می گوید و خاطره بازی می کند او می گوید،  «یکی از همکاران شهید می گفت که شهید رضی جزو اولین نفراتی بود که آمد و ثبت نام کرد، شهید رضی معتقد بود این راه و مبارزه با جبهه کفر و نفاق تا زمان ظهور آقا امام زمان (عج) ادامه خواهد داشت و هر کجایی که صدای مظلومی بلند شود باید در آنجا حاضر شد.»

 

به اعتقادات همسر شهیدم باور صددرصدی داشتم

 همسر شهید خود را همراه شهید جمال می داند چراکه  به اعتقادات شهید رضی به طور کامل  باور داشت و مطمئن بود اگر شهید رضی برمی گشت و قرار بود به دوباره برگردد مانعش نمی شد، چراکه او می گوید «اگر من هم جای او بودم همین کار را می کردم به خاطر اینکه این مسیر را دوست داشتم.»

خاطره های شهید یکی پس از دیگری از زبان همسر شهید جاری می شد و عشق و محبت و البته دل تنگی از فراق یار مهربان، هویدا بود، رخصت گرفتیم و عزم منزل شهید رضی کردیم تا خدمت پدر و مادری برسیم که ثمره جوانی شان در راه دفاع از حرم اهل بیت، به شهادت رسید و عاقبت به خیری را به نام خود ثبت کرد.

میزبان میهمانان پسر

کم کم به منزل شهید نزدیک می شدیم و بی قرار از دیدن روی ماه پدر و مادر شهید و از طرفی معذب بودیم  که مزاحمتی برایشان ایجاد نکنیم اما عجب میزبانی گرمی و عجب میهمان نوازی بی نظیری بود انگار سال ها می شناسیمشان!  طوری که نگاه و لبخند و اشکشان مملو از مهربانی بود، آن ها میزبان میهمانان پسر بودند و شادمان از میهمان نوازی از جانب پسر شهیدشان و ما نیز خوشحال از خرسندی شان بودیم و شرمنده از مزاحمتی که ایجاد کردیم.

 

مادر شهید دفتری با دست خط خود را برایمان آورد و توضیح داد که تمام خاطرات شهید را با دست خط خود در این دفتر نگارش کردم تا برای آیندگان ثبت شود.

دفتر را باز کردیم و دیدیم که برخی از برگ ها جدا شده است معلوم بود مادر بعد از نوشتن  خاطرات بارها آن را ورق زده و خوانده و اشک ریخته! مات و مبهوت به دفتر نگاه می کردم، زبانم بندآمده بود از این مادرانه ای که تلفیق اشک و عشق را به رخمان می کشید.

کمک های پنهانی شهید جمال

کم کم آماده شدند تا مصاحبه را شروع کنیم، من مانده بودم و با خود می گفتم آیا می توانم با آن ها سخن بگویم؟! آن ها سفیر عشق اند و من ناچیز در محضرشان هیچ! از خاطرات کودکی شهید برایمان گفتند و از کمک های پنهانی که شهید به مردم انجام می داد و آن ها بعد از شهادت شهید متوجه شدند.

مادر شهید از اهداف والای شهید جمال بر ای مان سخن ها گفت و معتقد بود که هدف آقا جمال، شهادت بود و سرانجام هم به هدف خودش رسید، در وصیت نامه اش نوشته بود «اگر من در زمان امام حسین (ع) هم بودم زیر پرچم امام حاضر می شدم» آقا جمال می گفت «فقط حرف زدن مهم نیست، باید عمل کنیم» و برای اینکه می خواست عمل خود را نشان دهد مدافع حرم اهل بیت (ع) شد.

نگرانی های پدرانه

و اما پدر شهید جمال از دل نگرانی های پدرانه اش برایمان سخن گفت و با چشمانی  که اشک در آن حلقه زده بود گفت:  هر وقت که از مأموریت می آمد و می خواست مجدداً اعزام شود از ما اجازه و رضایت می گرفت، یکی از مهم ترین خصوصیات شهید جمال این بود که خانواده را خیلی دوست داشت، انسان بسیار خوش اخلاقی بود، برای پدر و مادر احترام خاصی قائل بود و در کار کشاورزی به ما کمک می کرد.

پدر می گوید، «۵۸ روز از زمان دومین اعزام جمال به سوریه می گذشت و ما تا این روز از سلامت او مطلع بودیم اما بعدازآن دیگر از او خبر نداشتیم و همین باعث دل نگرانی مان شده بود، شب به منزل همسرشان رفتیم و تا صبح پیگیر بودیم که چرا به ما زنگ نمی زند که بعد از طریق همکارانش متوجه شدیم که در حلب سوریه به شهادت رسیده است.»

دل تنگی های مادرانه

پدر و مادر شهید اشک ریختند و برای ما خاطره ها گفتند و اشکمان را نیز درآوردند، مادر عکس ها و نامه هایش را برایمان آورد، خوب معلوم بود دل تنگ است دنبال بهانه ای برای یادآوری خاطرات فرزند بود و برایمان از فراق پسر درد و دل ها کرد.

دیگر دم ظهر بود و قرار بود برای مادر و پدر شهید میهمان بیاید و ما هم که سرزده مزاحم شده بودیم رخصت گرفتیم تا رفع زحمت کنیم اما مگر می شود از این پدر و مادر دل کند و خداحافظی کرد؟! در تمام مسیر برگشت با خود گفتم شهدا کجای کار بودند و ما کجای کاریم؟! آیا ما هم عاقبت به خیر می شویم؟!

 



نویسنده: newsBot
همرسانی کنید:

نظر شما:

security code

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان