جستجوگر خبری شهرستان شفت

وقتی وارد اتاق قرنطینه شدم بیماران حاضر در آن اتاق با خنده گفتند یا به حرف ما گوش می دهی یا همه باهم ماسکت را برمی داریم و کاری می کنیم کرونا بگیری.

به گزارش خبرگزاری فارس از رشت، ۱۸ ماه از اولین روز اعلام شناسایی نخستین مورد کرونا در کشور می گذرد، ویروس منحوسی که از بازار چین سر در آورده و هنوز مشخص نیست که آیا دست ساز است یا فرار آزمایشگاهی ولی در هر صورت هرچه که است بسیار وحشی و خانمان سوز است. 

با گذشت بیش از یک سال از شناسایی اولین مورد کرونا در ووهان چین دنیا چیز زیادی از این ویروس خطرناک نمی دانست و هنوز هم نادانسته هایش بیشتر از دانسته هایش است.

ما جوانان دهه هفتادی فقط از فداکاری های دوران دفاع مقدس شنیده بودیم ولی اکنون دو زمستان، دو تابستان و دو بهار و یک پاییز است که کووید۱۹ در کشور جولان می دهد و در این مدت کادر درمان در خط مقدم مبارزه با کرونا بوده و سفید پوشان سرزمینم ایران، زخمی و کشته هایی را تقدیم نظام مقدس جمهوری اسلامی کرده است .

راستش برای ما خبرنگاران مواجه شدن مداوم و تقریباً همه روزه با اخبار منفی، آمار مرگ ومیر، روند افزایش مبتلایان، موج های سینوسی ابتلا و مرگ ومیر، وضعیت نامناسب بیمارستان ها، مرگ افراد مختلف از جمله پزشکان و پرستاران و از همه مهم تر بی توجهی مردم نسبت به دستورالعمل های بهداشتی بسیار آزاردهنده بود.

سال گذشته برای تهیه خبر به یکی از بیمارستان های استان رفتم تا از حال و هوای بخش کرونا گزارشی تهیه کنم و بعد از آن روز تصوراتم نسبت به کرونا تغییر کرد زیرا قبلاً تصورم از قرنطینه وجود افرادی در یک اتاق شیشه ای بود که از شدت درد ناله هایشان به بیرون درز می کند.

بعد از تهیه گزارش از بخش کرونایی یکی از بیمارستان ها، درست است که تفکر نسبت به این ویروس تغییریافته بود ولی دروغ چرا وقتی افزایش میزان ابتلا و مرگ ومیر ناشی از دلتا ویروس کرونا را دیدم ترس و دلهره ای بلکه بدتر از اوایل کرونا درونم را فرا گرفت.

خبرنگار که باشی باید در هنگام بحران دل را به دریا زده و راوی فداکاری ها و جان فشانی های قهرمانان سفیدپوش وطنت بوده و در کنارش به بیان کمبود ها بپردازی.

ما خبرنگاران نسل جدید بارها نام شهید قلم (مرتضی آوینی) را شنیده ایم که با روایت فتح هایش چگونه به خوبی دلاوری های مردمان ایران از غرب گرفته تا شرق از جنوب تا شمال را به تصویر کشیده و در این راه از جان خود گذشته و به دل میدان مین زد تا بخش کوچکی از ایثار دوران دفاع مقدس را نشان دهد و در این مسیر حتی به شهادت هم رسید.

در چندهفته ای اخیر دیگر کرونای لعنتی چهره زیبای دیار سلطان سید جلال الدین اشرف ( ع) را سیاه پوش کرد و این یعنی آغاز عملیات کرونایی کادر درمان در کشور.

در این چند مدت از بس اخبار شایعه در  فضای افسارگسیخته مجازی و رسانه های بیگانه بخش شد که مردم امید خود به بهبود شرایط کرونایی کشور را از دست داده اند، به این منظور دل را به دریازده و بر ترس خود غلبه و برای تهیه گزارش به بیمارستان کوثر آستانه اشرفیه رفتم تا از روند رسیدگی به بیماران کرونایی گزارشی تهیه کنم، راستش ابتدا مسؤولان بیمارستان اجازه ورود به بخش کرونایی را به من ندادند ولی بعد از کلی تماس و هماهنگی بالاخره این مجوز صادر و به بخش بیماران کرونایی بیمارستان کوثر رفتم.

به محض ورود به بخش بیماران کرونایی لباس مخصوص به پرستاران را که فقط چشم انسان در آن مشخص بود پوشیده و وارد بخش شدم ناگهان پرستاری به سراغم آمد و بعد از سلام و علیک بهم گفت این لباس ها رو بپوش تا ببینی ما کادر درمان در این گرما چگونه باید روزی چندین ساعت در این لباس بمانیم.

بعد از پوشیدن لباس مخصوص حفاظت شخصی در بیمارستان، پشت درب قرنطینه ایستادم و پس از یکی دو دقیقه صحبت با پرستار درباره قرنطینه و ترس مردم متوجه شدم که پرستار خانم است، وقتی سرپرستار یا به قول کادر درمان رزیدنت بیمارستان از لباس حفاظت شخصی هم مطمئن شد به من گفت خبرنگار بیا وارد بخش شو و ببین که کادر درمان چگونه در حال فداکاری و خدمات رسانی به بیماران کرونایی هستند.

واقعیت را بخواهید هنوز ترس در دلم بود زیرا تعداد بیماران کرونایی بستری بوده و در بیمارستان کوثر واقعاً زیاد بود ولی انرژی و روحیه بیماران و کادر درمان آن هم دراین شرایط سخت کمی برایم عجیب بود، ولی وقتی خنده شوخی و آن سرزندگی را در کادر درمان و امید به بهبود را در بیماران کرونایی دیدم کمی ترس و دلهره از وجودم خارج شد انگارنه انگار که بین این پرستاران و کرونا هیچ فاصله ای نیست به همین دلیل وقتی من این شرایط روحی پرستاران را دیدم بخشی از تصوراتم نسبت به بخش قرنطینه تغییر کرد.

در فضای مجازی بعضاً دیده بودم که بیماران کرونایی از نبود تخت و امکانات در میان راهرو بیمارستان بستری هستند ولی وقتی وارد بخش کرونایی و قرنطینه شدم فضا آن طور که در فضای مجازی مطرح شده بود نبود، اینجا چه در میان بیماران و چه در میان کادر درمان، امید، انگیزه و شادابی حرف اول را زده و خبری از درد، آه و ناله و بستری بودن بیماران در راهرو نبود.

دراین بین خانم پرستاری به کنارم آمد و گفت از کدام رسانه ای؟ گفتم خبرگزاری فارس، گفت برو و در آن خبرگزاری بنویس که شرایط آن طور که مطرح می شود وخیم نبوده و کسی در راهرو بستری نیست، برو بگو که کادر درمان با چه مشقت و سختی هایی به بیماران خدمات رسانی می کنند، برو بنویس که مادرانی در بین پرستاران هستند که از ترس ناقل بودن چندین هفته فرزند دوساله خود را ندیده اند.

در حال صحبت و شنیدن درد و دل های این پرستار بخش بیماران کرونایی بودم که حواسم به اتاق قرنطینه پرت شد که بیماران با خنده به خود می گفتند این پرستاران تصور دارند ما به این سادگی جان به جان آفرین تسلیم می کنیم نه خانم پرستار ما حالا حالاها برنامه ها داریم، اینجا بود که تصورم نسبت به دلتا ویروس کرونا هم عوض شد و با خود گفتم کرونا دلتا ویروس هر چقدر هم قوی باشد در مقابل عزم و روحیه کادر درمان و بیماران کرونایی بالاخره تسلیم می شود.

 

بعد از کلی اصرار خواستم وارد اتاق قرنطینه شوم که ناگهان پرستاری بهم گفت: «آقای خبرنگار دست به صورتت نزن و اون ماسک رو درست بذار، اصلاً حواست هست که وارد بخش بیماران کرونایی شده و با کوچک ترین غفلتی ممکن است کرونا بگیری و خودت و خانواده خودت رو گرفتار کنی، پس تا زمانی که برای تهیه اینجا هستی به حرف ما گوش کن.»

وقتی وارد اتاق قرنطینه شدم بیماران حاضر در آن اتاق با خنده گفتند یا به حرف ما گوش می دهی یا همه باهم ماسکت را برمی داریم و کاری می کنیم کرونا بگیری که من در این لحظه با لبخند گفتم پس من رفتم که همه باهم خندیدن و گفتند بابا چقدر تو ترسو هستی بیا کاری نداریم .

در این لحظه ماسک از صورت افتاد و خواستم دوباره آن ماسک را به صورتم بزنم که ناگهان داد پرستار بخش بلند شد و گفت چیکار می کنی؟ فضای اینجا آلوده است مگر به تو نمی گویم مراقب باش چرا حواست نیست؟ 

وقتی لباس های مربوط به حفاظت شخصی پرستاران را پوشیدم غرق عرق شده بودم و با خود گفتم پرستاران چگونه هشت ساعت این لباس را بر تن دارند هرچند با تصوراتی که قبلاً داشتم بسیار متفاوت بود.

در حال خروج از اتاق قرنطینه بودم که یک بیمار کرونایی که سن خیلی زیادی هم نداشت من را صدا و بهم گفت اگر امکان دارد بیا اینجا می خواهم عکسی بهت نشان دهم، نزدیکش رفتم و دیدم عکس شوهر خود را آورده و می گوید من تازه ازدواج کردم ولی هنوز نتوانستم به دلیل کرونا با همسر خود صحبت کنم و بسیار دلتنگ هستم توروخدا به مردم بگو مراقب خود بوده و حتماً ماسک بزنند زیرا دلتا ویروس کرونا پیر و جوان نمی شناسد.

یک فرد تقریباً ۴۵ ساله می گوید من فکر می کردم کرونا وجود نداشته و فقط برای دیگران است ولی حالا که گرفتار این ویروس شدم می فهمم که چه بلای خانمان سوز و درد عجیبی است.

دیگر یک ساعت از حضورم در بخش بیماران کرونایی بیمارستان کوثر می گذشت و دیگر وقت رفتم بود ولی ناگهان پرستاران می گویند آمدی و رفتی بدون اینکه حرف ما را بشنوی؟ گفتم من به اینجا آمدم تا به صحبت های شما گوش دهم اگر حرفی دارید بزنید.

با یکی از پرستاران هم کلام شدم و به او گفتم روزانه چند ساعت مشغول به فعالیت هستید که سؤال من را با سؤال جواب داده و گفت آیا حاضری بیشتر در این لباس آن هم در این فصل گرم تابستان بمانی گفتم قطعاً خیر، او گفت که ما کادر درمان روزانه بعضاً ۱۲ ساعت باید در این لباس مانده و به بیماران کرونایی و غیر کرونایی خدمات دهیم ولی متأسفانه عده ای از مردم بدون توجه به این شرایط به مسافرت رفته و یا به گیلان سفر می کنند که جای بسیار تأسف دارد.

این ها طلیعه صحبت های پرستاری بود که کارش را وظیفه و نعمتی می دانست که پروردگار در اختیارش قرار داده است.

یکی دیگر از پرستاران گفت در اوایل روزهای شیوع کرونا من در اردیبهشت ماه ۲۰ روز، خرداد ۲۵ و تیرماه ۲۸ روز در بیمارستان بوده و از ترس ناقل بودن چندین ماه پدر و مادر خود را ندیده و در منزل یکی از رفقای خودم زندگی کردم در حالی که می توانستم استعلاجی گرفته و به مرخصی بروم ولی ما پرستاران سوگند یادکردیم که در این بحران ها در کنار مردم باشیم.

از پرستاران بخش پرسیدم تلخ ترین خاطره ای که از دوران کرونا به یاد دارید چیست گفت: «یکی از بیماران کرونایی یک جوان ۲۴ ساله بود که به بیماری کرونا مبتلا شده و حال عمومی آن خوب و رو به بهبودی بود ولی بعد از دو ساعت با ایست قلبی از دنیا رفت و هنوز چهره پدر و مادر آن جوان در ذهنم مانده که چقدر آه و ناله می کردند.»

این پرستار خاطرات کرونایی را با خود مرور می کند و می گوید اگر بگویم خاطرات کرونا فقط تلخ بوده است دروغ است، خیر خاطره شیرین هم در این ایام بوده است.

 

یادم می آید یک پدر ۴۳ ساله با تنگی نفس به بیمارستان مراجعه کرد و بعد از بررسی سی تی اسکن متوجه درگیری شدید ریه های او شده و پزشک دستور بستری شدن آن فرد را داد ولی دختر کوچک این مرد با گریه های فراوان مانع بستری شدن می شد و راستش ما هم امیدی به زنده بودن آن فرد نداشتیم ولی آن مرد روند بهبودی خود را طی کرد و بعد از مرخص شدن دخترش از شوق دیدن پدرش فقط اشک شوق می ریخت.

از پرستار بخش مراقبت های ویژه بیمارستان پرسیدم افراد با چه علائمی بیشتر به شما مراجعه می کنند که می گوید سرفه های خشک، درد قفسه سینه و تب و لرز از مهم ترین علائم کرونا است.

علیرغم اینکه در فضای مجازی شایعات فراوانی در خصوص کمبود امکانات در بیمارستان های استان و بستری بودن بیماران در میان راهروها شنیده می شود ولی این پرستار معتقد است اگرچه کمبود امکانات در برخی مواقع وجود دارد و تمامی این حرف ها شایعی به منظور ایجاد دلهره در میان مردم است.

پرستار بیمارستان کوثر می گوید قدرت سرایت دلتا ویروس کرونا بسیار شدیدتر از گونه های قبلی بوده و میزان سرایت آن ۱۰۰ برابر شده ولی او می گوید در برخی هنوز از افراد این ویروس را جدی نگرفتند.

راستش من هم تا آن لحظه دلتا ویروس را باور نداشتم تا اینکه خبری در گوشی من ارسال و خبر از فوت ۳۹ بیمار کرونایی در ۴۸ ساعت گذشته دیدم.

در عین صحبت با پرستار بخش کرونا افرادی را دیدم که تشک و لباس های بیماران کرونایی را جمع آوری و محیط بیمارستان را ضدعفونی می کردند و وقتی از آن پرستار در خصوص این افراد پرسیدم گفتند که آنان طلاب و گروه های جهادی هستند که از اوایل شیوع کرونا تاکنون پای کار بوده و از هیچ تلاشی دریغ نکردند.

وقتم تمام شده بود؛ سرپرستار بیمارستان به سراغم آمده و لباس حفاظت شخصی پرستاری را از دستم تنم خارج و مواد ضدعفونی را آورده تا دست خود را تمیز کنم و می گوید «دیگر آقای خبرنگار وقت رفتن است ولی از این پله ها پایین رفتی به مردم بگو تا پروتکل های بهداشتی را رعایت کنند.

انتهای پیام/۳۳۸۹/م



نویسنده: newsBot
همرسانی کنید:

نظر شما:

security code

طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان