به گزارش خبرگزاری فارس از رشت، شالی کاری امسال در استان های شمالی من جمله استان گیلان امسال نسبت با سال های اخیر با دشواری های عدیده روبرو شده است.
افزایش قیمت نهاده ها نظیر کود و سم و بذر گواهی شده از یک سو و از سویی دیگر افزایش نرخ دستمزد کارگران فصلی و هزینه های سربار برای کشاورزان، از جمله دغدغه های عینی و قابل پیش بینی کشاورزان بود اما گویا امسال این شالیکاران شمالی هستند که وارد چالش جدی تر نیز شده اند.
در حال حاضر بخش اعظمی از کشاورزان شالی کار در گیلان که رشد و نمو محصولشان به بود و نبود آب کافی بستگی دارد با کمبود عدیده آب مواجه هستند.
تنش آبی در بخش کشاورزی گیلان تا جایی رسیده که در برخی از مناطق استان از جمله املش، لنگرود و لاهیجان زمین های کشاورزی با بی آبی و ترک خوردن زمین همراه شده است.
در برخی از مناطق استان گیلان نیز شالیکاران به دلیل نرسیدن آب کشاورزی به اراضی قادر به وجین سطح اراضی شالیزاری نبودند و این مسئله که وجین نکردن در میزان بهره وری محصول مهم هست، بسیار کشاورزان را رنجور خاطر کرده است.
سیراب شدن اراضی بالا دست و به اصطلاح سر آب خور و تشنه ماندن اراضی پایین دست در برخی از مناطق استان از دیگر نکاتی است که این روزها کشاورزان گیلانی به شدت نسبت به آن نگران هستند.
افزایش وزش بادهای گرم و آب شدن برف در بالا دست، کاهش بارندگی و ورودی آب به سد و همچنین عدم مدیریت بهینه آب های سطحی در مناطق مختلف گیلان در پی عقب افتادن زمان تکمیل و بهره برداری از سدها در شرق و غرب استان از عمده دلایلی هستند که منابع آب کشاورزی و زراعی را در گیلان وارد میدان تنش کرده است.
گزارش های هواشناسی نیز نشان می دهد که در کشور به طور متوسط ۴۲ درصد و در استان نیز ۲۵ درصد کاهش بارندگی نسبت به قبل وجود دارد.
امروزه شالیکاران گیلانی هرچقدر به فصل برداشت خوشه های شالی نزدیک می شوند، دردسرهایی که کم آبی برای آنها می تراشد، بیشتر و بیشتر می شود.
شرکت سهامی آب منطقه ای گیلان اعلام کرده که آب پشت سد منجیل به تقریبا یک سوم کاهش یافته و این سد با کاهش ۶۳ درصدی وردی آب روبرو بوده است.
کشاورزی شغل شماره یک در استان گیلان است و نیاز مبرم این منبع اشتغال به آب، امری بدیهی و غیر قابل توجیه است که باید برای تامین پایدار آب مورد نیاز برنامه های کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت نظیر احداث و وارد چرخه بهره برداری کردن سدها را در دستور کار قرار داد.
اما در شرایطی که منابع آب محدود و زیرساخت های مالی و یا فنی لازم برای تکمیل سدها نیز در دسترس نیست و با حداقل محدود است، می طلبد دولت با در نظر گرفتن تسهیلات و ارایه مجوز احداث و بهره برداری از آب های زیرزمینی را به کشاورزان توصیه کند و همچنین با لایه رویی انهار، به جریان عبور آب کشاورزی به سمت مزارع کمک کند.
آب منطقه ای گیلان البته اعلام کرده که در جهت کمک به آبرسانی به اراضی شالیزاری اقداماتی قابل توجهی انجام داده که یکی از آنها لایه رویی حداقل ۵۰۰ کیلومتر نهر و رودخانه است.
البته شرکت سهامی آب منطقه ای گیلان همچنین جهت مدیریت بهینه مصرف آب کشاورزی از ابتدای فصل زراعی، ضمن تاکید بر رعایت تقویم اجرایی از سوی کشاورزان، رهاسازی آب به صورت نوبت بعدی را نیز در دستور کار خود قرار داده که این راهکار تا حد قابل قبولی و البته ناچارا مثمر ثمر نیز واقع شده است.
در شرایط کنونی بهترین راهکار رجوع به مردم و سپردن مدیریت منابع آب به آنها است به گونه ای که آن دسته از کشاورزانی که از پمپ آب استفاده می کنند، اراضی شالیزاری را سیراب و در بالا دست ها نیز، با مصرف بهینه آب، این مایه حیات را در اختیار پایین دست ها نیز بگذارند.
انتهای پیام/۸۴۰۰۸